Yaşantımın en çalkantılı dönemindeyim..Anlatacaklarım anlık duygular,5 dakika sonra düşüncelerim aklımdan uçup gidebilir.
Sigaramı bağımlılıktan,sinirden ya da zevkten içiyormuşum gibi değil de,
Hayatın anlamsız çizgilerinden daha çabuk kurtulabilmek için daha sert çekiyorum içime.
Çevremde insanların oluşu yalnızlığın o kirli sıkıştırmasını engellemiyor.
İnsanın yalnızlığı,gerçekten yalnızlıktan mıdır ki ?
Küçük küçük çukurlar hissetmeye başlıyorum,kalbimin her kan yerine acı pompalayışında damarlarıma.
Ölüyormuşsun ama acı seni ayakta tutuyor gibi..
Yaşam,hep bir pislik çukuru muydu ? Yoksa yaşamı tanıdıkça mı görmeye başladık tüm kirli yüzlerini ?
Kıymetsiz bazen tüm sevgi gösterileri,mutluluk tabloları.
Çünkü artık sen sadece kanser olmuş bir varlıksın,insan değil,bir madde..
Unutmuş gibi durmaya çalışsan da bütün kötü hislerini,hep yanında değil mi unutmak yerine arkalara saklayan beynin ?
Oluşumumuzda var her şeyden önce bir sürü terslik.
İstemsiz yaşadığın tüm duyguların,tüm kötü anıların,bütün o yenilgilerin amına koymak istediğin o dakikalardayım.
Ve artık hastalık olmuş mutsuzluğuma çare aramayı bıraktım.
Bununla yaşamaya alışmak daha kolay olacak sanıyorum..
Diğer platformlarda paylaşmak için tıklayın..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder